Kulay Rosas ang Dapit-Hapon Minsan sa Isang Taon ay RJ Leyran’s adaptation ng dulang isinulat ni John Guare’s ‘The Loveliest Afternoon of the Year’ kung saan nagkakilala ang isang babae at lalaki sa zoo, nagka-ibigan, at pinagpatuloy ang pagkikita sa kanilang munting lugar. Ang dalawa ay nagkaroon nang sariling mundo sa ginanap sa zoo at bumalik lamang sila sa realidad nang ang asawa ng lalaki ay nagpakita at pareho silang pinatay.
Ang Anino naman ni Allan Lopez ay isang dula tungkol sa isang babaeng malas na nagkarelasyon at nabuntis ng anak ng kanyang asawa. Sa kasamaang palad ay namatay ang kanyang asawa, nakunan at naging ermitanyong babaeng nagtago sa gubat upang dun na lamang manirahan ngunit pati doon ay ginugulo padin siya nang kanyang mga multo at konsiyensya na inakala niyang kasalanan niya ang lahat kaya namatay ang kanyang asawa. Ngunit nagkamali pala siya linason ni Mario, anak ng kanyang asawa, ang asawa ni Luna. Sa huli ay pinarusahan ni Luna ang nagkasala at pinatay niya si Mario.
Oo, miyembro ako ng teatro Tomasino. At ipinagmamalaki ko ito. malaki ang isinakripisyo ng bumubuo ng produksiyong ito. Naipakita nila kung ano ang dapat ipakita. Maganda naman ang pag-arte ng mga karakter na bumuo sa dalawang dula. Mula sa Rosas na nagpakilig sa mga manunuod, hanggang sa Anino na nagpakilabot sa atin. Oo, may mga pagkukulang sa produksiyong ito. Una, kulang sa oras kaya sinasabi na pangit daw ang kinalabasan ng dula. Pero isipin natin na sa loob ba ng ilang linggong paghahanda, makakagawa ka ba ng ganun dula?? Hindi di ba? Pansini natin ang "effort" na binuhos ng Teatro. Maganda ang pagkakalapat ng istorya. Nabigyang diin ang mahahalagang eksena at napagtuunan ito ng pansin. Maayos ang teknikal. "Convincing" ang set ng Anino. Maganda ang pagkakailaw! Nagamit at napanindigan ang mga props na dapat gamitin. Maayos ang costume and make-up.
Siguro, isa lang ang masasabi kong hindi ako bumilib. Mahina ang boses ng mga aktor at minsan, mali ang blockings nila. Pero sa kabuuan, maganda ang Kabugan! Makabog tayong lahat! KABUGAN na! :)
Ang Anino naman ni Allan Lopez ay isang dula tungkol sa isang babaeng malas na nagkarelasyon at nabuntis ng anak ng kanyang asawa. Sa kasamaang palad ay namatay ang kanyang asawa, nakunan at naging ermitanyong babaeng nagtago sa gubat upang dun na lamang manirahan ngunit pati doon ay ginugulo padin siya nang kanyang mga multo at konsiyensya na inakala niyang kasalanan niya ang lahat kaya namatay ang kanyang asawa. Ngunit nagkamali pala siya linason ni Mario, anak ng kanyang asawa, ang asawa ni Luna. Sa huli ay pinarusahan ni Luna ang nagkasala at pinatay niya si Mario.
Oo, miyembro ako ng teatro Tomasino. At ipinagmamalaki ko ito. malaki ang isinakripisyo ng bumubuo ng produksiyong ito. Naipakita nila kung ano ang dapat ipakita. Maganda naman ang pag-arte ng mga karakter na bumuo sa dalawang dula. Mula sa Rosas na nagpakilig sa mga manunuod, hanggang sa Anino na nagpakilabot sa atin. Oo, may mga pagkukulang sa produksiyong ito. Una, kulang sa oras kaya sinasabi na pangit daw ang kinalabasan ng dula. Pero isipin natin na sa loob ba ng ilang linggong paghahanda, makakagawa ka ba ng ganun dula?? Hindi di ba? Pansini natin ang "effort" na binuhos ng Teatro. Maganda ang pagkakalapat ng istorya. Nabigyang diin ang mahahalagang eksena at napagtuunan ito ng pansin. Maayos ang teknikal. "Convincing" ang set ng Anino. Maganda ang pagkakailaw! Nagamit at napanindigan ang mga props na dapat gamitin. Maayos ang costume and make-up.
Siguro, isa lang ang masasabi kong hindi ako bumilib. Mahina ang boses ng mga aktor at minsan, mali ang blockings nila. Pero sa kabuuan, maganda ang Kabugan! Makabog tayong lahat! KABUGAN na! :)
Tama ang ilang obserbasyon mo at sana makatulong ito sa pagpapabuti ng teatro. Gaya ng puna ng ilang unibersidad sa ating teatro "Mediocre" daw? 90%
ReplyDelete